Mijn muzieksmaak is altijd heel sumier geweest. Ik wist weinig van muziek af en luisterde vaak naar popmuziek. Toen ik een jaar of tien was waren het de Spice Girls en de Backstreet Boys waar ik op stond te dansen, dat zegt denk ik al genoeg. Naarmate ik ouder werd heb ik een tijdje veel hiphop, bubbeling en R. Kelly geluisterd. Ik stond dan heerlijk te bounchen voor de spiegel met het volume veel te luid, waardoor mijn moeder vaak gek werd van mijn muziek. Haar muzieksmaak was anders dan die van mij en regelmatig probeerde ze mij muziekkennis bij te brengen door naar de Rolling Stones, Queen en ABBA te luisteren. Ik vond deze muziek best leuk, maar na dertig keer Sympathy for the Devil geluisterd te hebben ken je het deuntje wel en wil je weer eens wat anders. In mijn twintiger jaren luisterde ik vooral minimal muziek. Dit was een muziekstroom in de housescene, waarin zo weinig mogelijk extra geluiden meedoen. Heerlijk vond ik dat. Dan zat ik uren te luisteren in een soort van trance naar de beats. Gelukkiger kon je mij niet maken.
Toen ik de housescene vaarwel zei werd mijn muzieksmaak ook anders. Ik hield ineens van akoustische nummers op de gitaar. Jack Johnson en zijn Banana Pancakes samen met Jason Mraz I’m yours voerden de voortouw. Waarschijnlijk had dit ook te maken met dat ik begonnen was met gitaarspelen en het zo leuk vond, dat ik mij meer in dit soort muziek wilde verdiepen. Na een korte passie te hebben voor akoustisch, was ik toe aan iets totaal anders.
Nu als een volwassen vrouw ben ik sinds een tijdje veel klassieke muziek aan het luisteren. Is dat niet voor oudere mensen?! Mijn antwoord is nee joh. Ik als vrouw van in de dertig geniet intens van deze muziekstijl. Iets dat ik nooit had gedacht. Het begon ermee dat ik op zoek was naar iets anders dan meditatiemuziek. Ik heb een tijdje elke avond meditatiemuziek geluisterd om een rustige afsluiting van de dag te hebben. Op een gegeven moment ken je de deuntjes wel en is mijn brein weer toe aan iets nieuws. Ik wilde wel muziek zonder zang of weinig zang. Gelukkig bestaat youtube en kan je alles wat je zoekt daarop vinden. Dus na een tijdje zoeken kwam ik bij Beethoven uit. Ja, ik wist niet heel veel van klassieke muziek, dus dan is het logisch dat je bij de bekende muziekschrijvers uitkomt. Na Beethoven verslonden te hebben en ik helemaal enthousiast was geworden, kwamen Chopin, Bach en Vivaldi de vier jaargetijden. Wat een geweldige muziek. Het is over het algemeen vrolijk, sprookjesachtig en na twee uurtjes voel je je helemaal zen en uitgerust. Sommige kinderen die muziektalentjes zijn en al op vroege leeftijd geweldig piano of viool leren spelen, zullen wel in aanmerking komen met deze muziek, maar voor mij als dertiger is het ook fantastisch. Ik denk dat ik in de jaren voordat ik op dit punt ben beland niet de rust had om deze muziek te waarderen, maar nu wel en ik geniet er elke dag van. Er is ook zoveel variatie. Als je pianomuziek wilt dan luister je Chopin en als je iets vrolijks wilt dan luister je Bach. Maar alles zit briljant in elkaar en het geeft je een rust, die je bij de popmuziek of house niet zult vinden. Ik moet eerlijk bekennen de echt donkere stukken maken mij somber, dus daar luister ik niet naar, maar het is een totaal nieuwe wereld waar ik maar graag kennis mee maak. Dus als je openstaat voor iets nieuws, totaal anders dan je gewend bent en prachtige muziek weet te waarderen, zou ik zeggen zet je koptelefoon op, sluit je af en luister geluksmakend naar verschillende klassieke muziek en laat je verbijsteren.
Liefs Sharita
Reactie plaatsen
Reacties